Sava Kovačević verovatno najveći krvnik Srba- ima svoju ulicu u Kragujevcu!

Sava Kovačević bio je na početku Drugog svetskog rata partizanski komandant Nikšićkog NOP odreda, a kasnije je imenovan za komandanta Operativnog štaba NOP za Hercegovinu. Komanda „štaba“ bila je u školi u Lastvi, koja postaje jedno od najvećih partizanskih mučilišta i stratišta. I pored istorijski dokazanih zločina nad Srbima- ulica u samom centru Kragujevca i dalje nosi njegovo ime.

Srbi ga slave kao heroja!

Za monstruozne zločine Sava Kovačević, koji je poginuo 1943. godine sa Sutjesci, imao je „alibi“ u naredbama tog vremena a jedna od njih je “Naredba KPJ za Crnu Goru 05. 02. 1942. godine – Strogo pov: NAREĐUJEMO: Komandantima i političkim komesarima sa područja: Kolašina, Mojkovca, Berana, Bijelog Polja i Andrijevice, da odmah bez razmišljanja ili traženja nekih dodatnih obavještenja pod hitno organizuju napad na Vasojevićko pleme, jer su oni veliki – Srbi. Njih treba najstrožije kazniti tako – ubijajući sve redom, sve za koga se zna da nije za našu ideologiju.
Ne rukovodeći se na pol i starost, žene i djecu ne pitajući nikoga za krivce… “ Ova monstruozna naredba pretočena je i u pjesme koje su uperene protiv Vasojevića i Srba uopšte. U zimu 1942. godine pristalice Kovačevića i Milovana Đilasa pjevaju:„Hej, Vasovo srpsko pleme, komunizma stiže vrijeme/ Crveni se barjak vije, nestat mora Srbadije/ Hvala Titu, hvala Blažu, što naciju stvori našu/Istorija sad se piše da nijesmo Srbi više. Hladnokrvno je ubijao i terorisao Srbe: sveštenike SPC, krvne srodnike, devojke i žene, solunske dobrovoljce, organizatore junskog ustanka protiv ustaša 1941. godine, svedoke ustaških zločina, intelektualce, oficire i podoficire Kraljevine Jugoslavije, žandarme, nedužno stanovništvo… Zločini koje je počinio sa svojim istomišljenicima dogodili su se: u januaru, februaru, martu i aprilu 1942. godine na prostoru: Trebinja, Ljubinja, Herceg Novog, Grahova, Nikšića, Banjana, Golije, Pive… Sve terorističke akcije planirane su u školi u Lastvi, odakle su i upućivane tzv. kaznene ekspedicije u pojedine krajeve istočne Hercegovine. Tu je formiran i prvi preki sud u Hercegovini i pale prve žrtve tzv. partizanskih istraga.
Teror Save Kovačevića nad sveštenicima i monasima Srpske pravoslavne crkve počeo je na Badnji dan 1942. godine. Po njegovom naređenju ubijen je na Badnji dan 1942. godine jeromonah manastira Kosijerevo Teofan Bejatović. Jeromonah Teofan Bejatović bačen je u jamu Vranjača na Vraćanovićima. Jeromonah Teofan rodom je iz sela Bodežišta, opština Gacko. Sava Kovačević je naredio da se uhapsi paroh Vučedolski (Banjani) Vaso Popović. Paroh Vučedolski uhapšen je kod Gacka, a ubijen na Bogojavljenje 1942. godine kod Nikšića. Po ubistvu, njegovo telo je bačeno u jamu u Gornjem polju kod Nikšića.
Po naređenju Save Kovačevića ubijen je na Blagovesti 1942. godine jeromonah Gavrilo Dabić iz manastira Župa kod Nikšića. Njegovo unakaženo telo nađeno je u jami Ploča kod Dragovoljića. Na Jovanjdan 1942. godine ubijen je po naređenju Save Kovačevića u Banjanima jerej manastira Kosijerevo Risto Jaramaz.

Krcun: „RUKE SU MI KRVAVE DO RAMENA“

i Slobodan Penezić Krcun ima svoju ulicu u Kragujevcu. Kada mu je jednom prilikom Borislav Mihajlović Mihiz rekao:
– Peneziću, znate li vi da su vaše ruke krvave do lakata?
– Do lakata!? Čoveče, meni su ruke krvave do ramena!“. Krcun nije krio o svojim ubistvima Srba, čak se i ponosno hvalio sa njima.

Po naređenju Save Kovačevića ubijeni su u februaru 1942. godine sveštenomonasi iz manastira Duži u Trebinjskoj Šumi: otac Nikolaj – jeromonah manastira Duži, otac Evgenije monah manastira Duži, otac Petar monah manastira Duži, otac Mihajlo monah manastira Duži. Početkom marta 1942. godine ubijen je po naređenju Save Kovačevića kod sela Brani do đakon iz manastira Duži Damjan Zotović.
Sistematskim ubijanjem sveštenomonaha SPC – Eparhije Zahumsko – Hercegovačke u januaru, februaru i martu 1942. godine od strane Save Kovačevića i njegove terorističke grupe, želio se postići cilj: Uništenje nacionalnog i duhovnog (svetosavskog) identiteta srpskog naroda.
U to vreme pevale su se i pesme protiv crkve i sveštenika, a jedna od takvih i danas može da se čuje od starih ljudi iz Hercegovine: „Dolje crkva i oltari i popovi i žandari/ Pobićemo mantijaše iako su krvi naše“. Izmišljane su i prizemne „krilatice“ kao npr: „Čizma, noga – nema Boga“.

Navedeni „stihovi“ pokazuju koliko su tada pripadnici partizanskog (komunističkog) pokreta, do juče Srbi, postali jedni od najljućih neprijatelja i srpske nacije i pravoslavne vjere. Kao potvrdu ovom zaključku, navešćemo neke naredbe i događaje koji su potom uslijedili.

Pored ubijanja sveštenika Srpske pravoslavne crkve, Sava Kovačević hladnokrvno nasrće i na svoje krvne srodnike Kovačeviće. On je naredio 15. januara 1942. godine da se pobiju na Grahovu njegovi srodnici: Kovačević Novica, sudija iz Nikšića, Kovačević Blažo, učitelj iz sela Spila, Kovačević Marko, zemljoradnik iz sela Spila, Kovačević Mirko, zemljoradnik iz sela Spila…
Srbi iz Ljubomira nisu znali ko im dolazi u februaru 1942. godine. Po naređenju Save Kovačevića njegovi komunisti hvataju Srbe zemljoradnike iz sela Ljubomira i dovode na Radački brijeg, 27. februara 1942. godine. Na Radačkom brijegu hladnokrvno su ubijeni pred svojom rodbinom i komšijama od strane komunista: Ateljević Pajo, Budnić Trivko, Lečić Milovan, Lečić Gavrilo, Kovač Jovo, Kovač Branko, Kovač Janko, Kovač Rade, Kovač Veljko, Kovač Vidak, Kovač Gojko, Kovač Dušan, Kašiković Krsto, Kašiković Nikola, Mijanović Krsto, Milić Pajo, Popovac Rade, Sušić Pero, Sorajić Trivko, Sorajić Pero, Tomašević Obrad.
Po ubistvu Srba – zemljoradnika iz Ljubomira, Dragica Pravica prilazi mrtvim Srbima i svakom od njih puca iz pištolja u glavu. Najtužnije i najružnije je bilo kada su Sava Kovačević i Dragica Pravica ožalošćene Srbe prisiljavali da pored ubijenih Srba igraju kolo i pevaju.

Sava Kovačević je naredio da se krajem februara 1942. godine dovede iz trebinjskog sela Tvrdoš putar Vaso Popovčević. Vaso Popovčević je uspeo da pobegne ustašama sa Pridvoičke jame 23. juna 1941. godine. Sava Kovačević nije hteo da usliši molbu Dušana Popovčevića i Rista Ružića, da pusti na slobodu Vasa Popovčevića. Ono što nisu uspele da urade ustaše na Pridvoričkoj jami 1941. godine, uradio je u trebinjskoj Lastvi Sava Kovačević – hladnokrvno je ubio svedoka genocida na Pridvoričkoj jami, putara Vasa Popovčevića. Njegovo telo preneseno je iz Lastve na Petrovdan 1942. godine i sahranjeno u pravoslavno groblje sela Tvrdoš.
Jedini svetao primer iz tog perioda je komandir partizanske čete sa područja Popova polja Lazo Pribišić iz popovskog sela Dračevo koji se nije hteo provesti u delo naredbu Save Kovačevića. Svojim saradnicima je rekao: „Niko nema pravo da provodi samovolju na našem terenu“.

izvor:

Злочини „легендарног“ партизанског команданта